“Juliet ve Romeo’yu nasıl bilirsiniz?” diye sorsam… Ve mümkün cevaplarınıza karşılık olarak, “Şimdi, bildiğiniz her şeyi unutun” desem…
“Juliet ve Romeo” oyunu, “Romeo ve Juliet” efsanesine apayrı bir yerden yaklaşıyor, her şeyi tekrar kuruyor. Oyun sayesinde kahramanlarımız yattığı yerde Aksi dönmüş olmalı sanıyorum. neden bu ikilinin ölmüş olduğunu varsaydım şu Lahza sanki? Shakespeare öldüğü için mi, aşk öldüğü için mi, evlendikleri için mi?!
Pastırma yazma çekilmemişken kentten, 26’ncı İstanbul Tiyatro Festivali’nde “Juliet ve Romeo” izleyecek olmak yordam yol romantik bir hava getirmişti akşama. Ya da benim canım o denli koklamak istiyordu. Eminim uygun gelecekti oyun zira şurada nihayet romantikler olarak kaç şahıs kalmıştık, değil mi? Üstelik oyundan sonra tiyatromuzun altından girip üstünden çıkacağımız, anılarıma “çekilmemiş lakin Özel bir gecenin fotoğrafı”nı ekleyeceğimi şimdi bilmiyordum. Oyun “Romeo ve Juliet” değil “Juliet ve Romeo” olarak metni, aşkı, alakayı aykırısından okuyordu. Ya da Shakespeare’in vakti için zıt, bizim için düz? Yok galiba, iki düz bir aykırıydı seyrettiğim oyun.
Fotoğraf: Bath Ustinov Juliet’ler daima ayık aslında, Romeo’ların maskesi düşmüş olabilir biraz daha. Romeo gerçek mi, mekanik mi? Juliet canı nasıl isterse o denli mi görüyor, yoksa sevmeye Talih mı veriyor? Kim gerçekçi, kim romantik, kim âşık, kim değil? Şimdilerde bağlar çetin bir sınanışta; Romeo ve Juliet hiç ölmemiş ve Bir arada kaçıp evlenmiş olsalardı ne olurdu?
Sahnede oyuncular bu senaryoyu anlatıyor bize. Kavuşmuş bir Juliet ve Romeo’yu. lakin birbirini tüketen bir döngünün içinde nihayet deva olarak anlatıyorlar yaşadıklarını. neden olmadığını anlamaya çalışıyor, nedenlerini sorguluyorlar.
“Romeo: Günah dudaklarımdan mı geçti? Tatlı bir dürtüyle işlenen bir günah! Ver bana günahımı geri. (Tekrar öper.)
Juliet: Kitabına uydurup öpüyorsunuz beni.”
Böyle yazmış William Shakespeare ve devam etmiş:
“Romeo: Davetli değildik, Juliet’in ailesinin maskeli balosuna baskın yapıp girdik. Onu gördüm. Tavuk kılığındaydı. O anda…
Juliet: Tavuk değil! Anka kuşu!”
“Hayır, tavuk – Hayır, Anka kuşu – Hayır, tavuk – Tamam, Anka Kuşu olsun…” diye yorumlamış oyunun muharriri, tasarlayanı, direktörü Ben Duke. İki metinden, iki Örnek ortasındaki tezatlık Fazla tatlı bir cinlik üzere geldi bana.
Sahnede olup bitenler seyircilere sorular armağan ediyor: Şu Lahza ruhumuz mu öldü bu Ancak mümkünce sistemde, âşık olmaya gücümüz mü kalmadı? İsteklerimiz mı terk etti vücudumuzu, yoksa aşk bir devinimle Öbür bir surete mi büründü? Evlilik mi aşkı öldürdü yoksa, o esasen hiç yok muydu? Erkek ve bayan olma zorunluluğunun ortasından kaçıp gitti mi aşk ya da hayat arbedesinde kaza kurşununa kurban mı gitti? Sahnede seyrettiğimiz 75 dakika içinde Tüm bu sorular kovaladı peşimi. çok Mesut da oldum, boynum da büküldü lakin en Çok da güldüm doğrusu. Aslında yanıtı yoktu soruların oyunda galiba, yaşarken de bulamıyorduk onları.
Birleşik Krallık sahnesinin günümüzdeki en büyüleyici direktörlerden biri kabul edilen Ben Duke, birinci Defa şenlikte yer almış, gerçekten ne hoş olmuş. Kendisiyle tanışmanın zevkinin yanında kutsallarla eğlenme ve yüzleşme cüretine de şapka çıkardık.
Fotoğraf: Bath Ustinov Oyundaki danslardan Özellikle bahsetmem gerek. Güya Tüm gece dans etmiş üzere adrenalin pompaladığım, soluk nefese kaldığım, içlendiğim, eğlendiğim oyunda kelamların kararının yerine birtakım yerlerde dans o kadar Güçlü geçmiş ki! Dans, jimnastik ortası bir devinim performans sahnesi boyunca yuvarlanan iki insan vücudu, eşitliği, cinselliği, cinsiyetsizliği, aşkı, nefreti, sevgiyi fakat öfkeyi de tıpkı vakitte, bir metinle böylesine etkileyici anlatabilir miydi?! Bu kısım elbette oyunculuk maharetini selamlıyor. Öte yandan bu oyunda da Temel ögelere dair dikkat cazibeli olan “sadelik”. Hem dekor hem kostüm hem de reji tercihlerinde bir duruluk, olumlu manada bir gündelik Vaziyet var. Ki metnin anlatmak istediklerini bu sadelik hayli kolaylaştırıyor.
Müzikler de sıkça başvurulmamasına Karşın oyunun dinamik damarlarındandı. Romantik müziklerin klasikleşmiş örnekleri oyunda her duyulduğunda, salon hülyalara dalıverdi. Hatta Shazam’layan seyirciler de vardı, biraz gençtiler galiba. Oyunda ekran ışığının ne kadar dikkat dağıttığını düşünmemeleri biraz kalbimizi kırdı. Demem o ki müzikler çaktırmadan hayli rol almıştı oyunda.
Neyse Yine dağıldım; toparlıyorum… “Juliet ve Romeo” artık bulunmayan aşk hakkında, “belki evvelce de yoktu” diye kaşıyor başımızı. Bayanın, erkeğin algı dünyasını soyuyor, çıplak bırakıyor onları. Ve Tüm bunları çarpıcı bir metin matematiği, ritim fiyat üzere seyirciyi faal tutan dinamik rejiyle, oyuncuların/dansçıların özünü çılgınca sadelikte buldukları performanslarıyla, anımsattığı müzikleriyle hem tiyatro hem “reality show” kıvamında kavuruyor da kavuruyor.
Bir kulp takmayı denedim lakin olmadı, bu lezzet uzun müddet damağımda kalacak. Ne gülücüklerdi onlar…
Künye:
Lost Dog
Shakespeare’in ‘Romeo ve Juliet’ oyunundan hareketle
Tasarlayan, Yazan, Yöneten: Ben Duke
Yardımcı Direktör: Raquel Meseguer
Işık Tasarımı: Jackie Shemesh
Sahne ve Kostüm Tasarımı: James Perkins
Prodüksiyon Yöneticisi: Dave Sherman
Teknik Sahne Amiri: Tanya Stephenson
Oynayanlar: Kip Johnson, Solène Weinachter
Bu hafta ne izliyorum?
Şahları da Vururlar
Yorum Yok